Դե իհարկե կրկեսի հայ դերասան և ծաղրածու Լեոնիդ Ենգիբարյանը։ Նրա հայրն «Մետրոպոլի» ռեստորան շեֆն էր խոհարար։
Նրանց ընտանիքն ապրել է Մոսկվայի Մարյինայ Ռոշչայում։
Մինչ իր կյանքն կրկեսին նվիրելն Ենգիբարյանն փորձում էր նաև այլ մասնագիտություններից մի քանիսը։ 1952-ին ավարտել է դպրոցն՝ ընդունվելով ձկնային տնտեսությունների ինստիտուտը։
Մինչդեռ էնտեղ սովորելով ընդամենն կես տարով՝ տեղափոխվեց ֆիզկուլտուրայի ինստիտուտը։
Նույն ժամանակում նա վարպետաց բռնցքամարտիկներից էր և մինչ 1950- թթ․-ի կեսերն լավ արդյունքներ է հասցրել գրանցել այդ բնագավառից։
1952-1953 մրցաշրջանի ընթացքում բռնցքամարտերի Մոսկվայում առաջնություններում Ենգիբարյանն տարավ ինը հաղթանակներ և պարտվել ընդամենն 1 անգամ։
Արդյունքն այնպիսին էր, որ նա ում գրավել էերրորդ տեղն իր քաշային կարգերում։
Ենգիբարյանն ստեղծեց մնջախաղերի էստրադային թատրոնն՝ սկիզբ դնելով համանուն, նոր՝ «ենգիբարյանականն համարվող ուղղությանն»։
Ամենալավ ներկայացումների ցանկից են «Աստղային անձրևն», «Ծաղրածուի տարօրինակություններն»։ վարպետը ստեղծեց է կատակերգականների տեսարաններն, բազմաթիվ կերպարներով և իրավիճակներով, կիրառելով բարդություններ հնարքներով, որոնք ցույց էր տվել կրկեսային համարներում ևս։
Փիլիսոփայական երանգն են ստացել նաև վարպետի «Փողոցային ակրոբատը», «Քայլերը», «Ողջ ու մեռածն», «Բռնցքամարտը», «Սիրտը ափի մեջ-ն», և ուրիշ մանրապատումները։
