Վարդան Զաքարյանը բանակ էր զորակոչվել օգոստոսի 30-ին՝ 21 տարեկանում:
Ծնողնրի խոսքերով ավելի շուտ էր ուզում գնար՝ դպրոցն ավարտելոն պես, բայց բուժստուգումները ցույց տվեցի, որ երկներում քար կա, դրա համար էլ հետաձգեցին: Վրդանը դրանից շատ էր նեղսրտոմ, ասում էր թե խայտառակություն է, որ չի ծառայոմ, ուզում էր գնար դիմոմ գրեր, որ անպայման տանեին բանակ:
Մինչ զորկոչվելը տղան ընդունվել էր Ագրարյին համալսար և սովորել մինչև 3-րդ կուրս:
Տանը տղան տարբեր ժամանակրջանների խմիչքերի և նավերի հավաքածու ուներ և զինծռայությն մեկնլիս խնդրել էր ծնողներին ձեռք չտալ մինչև իր վերադարձը:
Բանակոմ Վարդանը հրետանավոր էր՝ նշանակվել էր թնդանոթ տեղափոխող մեքենայի վարորդ:
Պատերազմի րերին, զանգլիս ծնողներին միայն հաորդել է, որ լավ է: Միայն հոկտեմբերի 23-ին զանգել է բոլոր հարազատներին, ընկերուհուն էլ խնդրել է, որ մոմ վառի: Ծնողները հրամանատրից նոր են իմանում, որ այդ օրը դիրքը փոխելու հրաման են ստացել, հրամանտարն էլ զինվորներին ասել էր, որ գնալու են, բայց գուցե էլ չվերադառնան: Այդ օրվանից Վարդանի հետ էլ ոչ ոք չի խոսել:
Տղայի մահան մասին ծնողներն իմացել եմ մարտընկերջ հորից, ով այդ օրերին կամավորագրվել և մասնակցել կռվին:
