Լյովա Եղիազարյանը, անդրադառնալով ներհայաստանյան զարգացումներին, անընդունելի իրողություններին, նշում է դրանցից մի քանիսը և գրում է հետևյալը․
«Ես ականատես եմ եղել, որ կինը ամուսնու դիшկի մոտ լացելիս ասում էր՝ ախր առանց քո քֆուրի ո՞նց ապրեմ: Այդ կնոջ ականջը սովոր էր ամուսնու հայհոյանքին ու նա չէր պատկերացնում իր կյանքը առանց դրա:
Ամբողջ հանրապետությունը ուղիղ եթերում լսում է վարչապետի հասցեին հայհոյանքներ, ընդդիմադիր խմբակցության պատգամավորուհին ասում է, թե յուրաքանչյուր քաղաքացի ազատ է իր կարծիքն արտահայտելու մեջ, մի ուրիշ «անկախ» սյունեցի պատգամավորուհի էլ արդարացնում է այդ խnւլիգաններին, ծшխու դատավորները հшնցակազմ չեն տեսնում, քաղաքական տուզիկներն էլ հրճվում են:
Տպավորություն է, որ սրանց ականջները վերը նշված կնոջ ականջների նման սովոր են քֆուրի:
Ուրեմն, ես սրանց արխային քրֆում եմ»,- իր կես կատակ, կես լուրջ միտքն ավարտում է Լյովա Եղիազարյանը: