Հազարավոր լույս երիտասարդներ հավերժ մնացին այդպես երիտասարդ։ Մնացին երիտասարդ, որպեսզի այսօրվա երիտասարդները ապրեն ու շենացնեն երկիրը։
Մենք հերոսներին հայրենիք ենք պարտք ու այդ հայրենիքը պետք է հզոր ու շեն լինի։ Տղաներն ընկան հանուն մեր վաղվա օրվա։
Անմահացած հերոսների շարքին դասվեց նաև Հայկ Թունյանը, ով ծնվել է 2002 թվականին, Երևանում։ Մեկնել է ծառայության 2020-ին։ Անհամբեր էր սպասում այդ օրվան։ Միշտ ասել է․ «Տղա եմ, բա պիտի ծառայեմ»։ Օրինակելի զինվոր է եղել։ Նրան վստահել են ПК զենքը։ Իր գործի վարպետն էր։
Զորամասում նրան ասում էին․ «ПК֊իստ Հայկո»։ Ընդամենը երեք ամսվա ծառայող էր, սակայն նրան վստահվեց նաև նռնականետ։ Առաջնագիծ է գնացել իր իսկ կամքով։ Կռվի դաշտում նկատել է, որ հրամանատարին կրակել են։ Առաջ է մղվել, որ փրկի, օգնություն ցույց տա՝ հակառակորդը կրակել է սրտին։
Ընկել է դիպուկահարի երեք կրակոցից։ «Թունյան խփի՜,Թունյան խփի՜…»,- բղավում էին ընկերները։ Սակայն Թունյանն արդեն հայրենիքի գրկում էր։ Թունյանը ուժեղ տեսակ էր։ Նրա հայրենասիրությունը մենք չենք կարող ընկալել։ Հիշատակդ հավերժ, քաջ հերոս․․․
